Java Developer? Przejdź na wyższy poziom wiedzy 🔥💪  Sprawdź

Team Leader? Podnieś efektywność swojego zespołu 👌 Sprawdź

Fail Fast 🔥 w Java

Fail Fast 🔥 w Java

Uwielbiam kod, który nie zaskakuje. Kiedy praca na modelu domenowym ułatwia rozwiązywanie problemu. Kiedy pojęcie w systemie jest spójne i nie czyhają na mnie dodatkowe pułapki związane z tym, że zaraz użyję istniejącego już fragmentu.

Właściwie w takim celu powstaje model dziedzinowy (domain model) – żeby za pomocą zdefiniowanych pojęć, które wyrażają: agregaty, parametry procesu lub jego wynik, pomogły mi ich użyć w przewidywalny sposób.

Dlatego wolę, żeby niewłaściwie użyty kod wywrócił się od razu, niż ukrył problem, którego skutki objawią się w innym, dalszym miejscu w procesie.

Takie podejście/technika nazywa się Fail fast.

Dlaczego gettery i settery są niebezpieczne? Anemic Domain Model vs Rich Domain Model

Dlaczego gettery i settery są niebezpieczne? Anemic Domain Model vs Rich Domain Model

Istnieje powód, dla którego korzystamy ze zmiennych prywatnych w naszych klasach. Nie chcemy ich udostępniać na zewnątrz i nie chcemy, aby ktoś na nich polegał. Uczono nas, że publiczne zmienne w klasie to zło. Dlaczego więc tak wielu programistów „automatycznie” dodaje gettery i settery do swoich modeli, sprawiając, że prywatne zmienne są widziane na zewnątrz? Nie raz pewnie widziałeś w kodzie adnotacje Lomboka @Setter, @Getter czy @Data nad większością klas. W dzisiejszym wpisie przyjrzymy się bardziej szczegółowo często pomijanej kwestii akcesorów, mutatorów, a następnie przejdziemy do omówienia Anemic Domain Model oraz Rich Domain Model.